ایران ما

بی پرده صحبت کنم، گمان نمی کنم که نه من و نه میلاد برای گرفتن کامنت می نویسیم. هرچند که نافی این مسئله هم نیستم که شنیدن از جانب دوستان بسیار شیرین و لذت بخشه. با این حال در مورد پست های اخیر و در مورد ایران انتظار داشتم که دوستان بیشتری به من و سایرین ثابت کنن که حس وطن دوستی اینقدر هست که وارد عرصه مناظره بشند، خصوصا در شرایطی که میلاد ساختار تند اما پر مفهومی برای نوشتش انتخاب کرده بود. اما افسوس که هرچه صبر کردم خبری نشد و ظاهرا رکود فعلی جامعه فراتر از قشر عامی رفته و گریبان دوستان من که عمدتا دانشجو هستند رو هم گرفته، این مسئله رو دردناک تر هم می کنه.

اما با دو سوال شروع کنم. چند نفر از شما از خودتون پرسیدید که چه چیزی باعث شده نوشته میلاد این طور آتشین باشه؟ چند نفر از شما سعی کردید که بین نویسنده، نوشته و شرایطی که چنین متنی شکل گرفته ارتباط برقرار کنید؟

بگذارید من بگم. در یک سال اول حضور من در ونکوور قریب به 99 درصد از دوستان من غیر ایرانی بودن و عمدتا کنجکاو در پس زمینه های فرهنگی و اجتماعی جامعه ای که من نماینده ای از اون بودم. تاثر برانگیزه که بگم باید برای تک تک این افراد توضیح می دادم که عمده ی زنان جامعه من رو بنده ندارن. اینکه زنان ایرانی حق رانندگی دارن. اینکه در ایران کسی 4 زن با هم نمی گیره و اگر هم چنین بشه از نظر اجتماعی مقبوحه. از همه ی این مسائل مضحک تر اینه که دوستان حتی نمیدونستن که ما در ایران فارسی صحبت می کنیم و نه عربی. و این که فرهنگ و منش ما جدای از کشورهای همسایه مثل عراق، افعانستان و پاکستان و حتی کشورهای عربی حاشیه است ( یا لااقل خود ما خیلی مصریم که اینطور فکر کنیم).

بله، ما فرهنگ 2500 ساله داریم، ما ستون های تخت جمشید داریم، ما 4 فصل داریم و مردمی مهمان نواز که گه گاه میتونن جیب همدیگر رو خالی هم بکنند. ما تماشاچی هایی داریم که از تماشاچی های انگلیس بهترند، میتونن از تماشاچی های کره هم بهتر باشند، اما پیش میاد که آبروی همه چیزو همه کس رو هم می برند. ما نمونه های پاکدامنی داریم و در مقابل روسبی و روسبی صفت داریم که دومی از اولی خطرناک تر و شرم آور تر هم هست. و در نهایت ما مردمی داریم که در مسلمانانی سلمان صفت هستند و مردمی داریم که برای جنگ و خون و خونریزی هلهله می کنند.

اما مشکل داشتن هیچ کدوم از شرایط بالا نیست که اگر خوب نگاه کنید بین ما و خیلی کشورها مشترک هست. مشکل جای دیگری است. مشکل دلخوش بودن مردم ماست به فرهنگ 2500 سال قبل و ستون های تخت جمشید. کدوم تخت جمشید وکدوم فرهنگ 2500 ساله وقتی من و تو اینقدر توانایی نداشتیم که در عصر تکنولوژی به دانشجوها، و نه حتی مردم عامی، در مملکت دیگری بفهمونیم که ما پارس هستیم و فارسی صحبت می کنیم. من و تو امیدوار حضور سوپرمن ملی هستیم، فردوسی زمان، مهدی موعود، مصدق عصر. من و تو خوب میدونیم که تئوکراسی اسلامی فعلی در تقابل با آزادی های اجتماعی تیشه به ریشه ی فرهنگ ما می زنه اگرکمک نکنیم که هدایت بشه! اما در حصار فعلی جیب ها رو محکم گرفتیم و تا گردن زیر برف و دل خوشیم که فرهنگ 2500 ساله داریم. که منابع زیر زمینی داریم. که منابع روی زمینی داریم و باد در دماغ می اندازیم و نخبه نخبه فریاد می زنیم.

نگار عزیز، میلاد جان ... مشکل چیز دیگری است. من و تو از هزینه دادن می ترسیم. من و تو قحطی زده ی آرامش شدیم و هر کس که تحفه آرامشی رو به کرم و گاه با ترحم جلومون پرت می کنه تو هوا می قاپیم و شادیم که شکم سیر می کنیم ... اگر هم کسی حرفی بزنه که آرامش ما به هم بریزه .... بر خرمگس معرکه لعنت!!! غبار رکود و محافظه کاری سر و صورتمون رو کاملا گرفته وهر لحظه مو سپیدتر می کنیم غافل از این که این رشته به نقد آبرو و شرف خریده ایم ....

خوب باشید،

نیما