Montreal

شاید اگه زمانی می دونستم که ممکنه برای رفتن از این سر یه کشور به اون سرش باید 5:30 ساعت توی هواپیما بشینم کلی هیجان زده می شدم خصوصا زمانی که یادم میاد پروازهای 15 دقیقه ای همدان به تهران یا برعکس با یه هواپیمای فوکر که صدای جیرجیر بالاش امنیتش رو تضمین می کرد چقدر برام هیجان داشت و یه بار تغییر فشار توی هواپیما و خنده های کودکانه ی من اعصاب خیلی از مسافرین مسن و گاها ترسو رو به شدت خط خطی کرد.

باید 45 دقیقه ی دیگه برای presentation برم همون جایی وایسم که الان این دوستمون وایساده و همه با اشتیاق و هیجان نسبت به صحبت هاش دارن با laptop هاشون برا خانوم بچه ها ایمیل می زنن، یا بازی می کنن و یا سر خودشون و گرم می کنن که زمان بگذره. مطمئنا وقتی که من صحبت می کنم توجه به حرف های من هم در همین حد خواهد بود.

اما مونترئال شهری با خصوصیات خودش. با night life غیر قابل مقایسه با ونکوور. مردم تا نیمه های شب توی خیابون و شما اصلا احساس خستگی نمی کنید. بر عکس ونکوور که مردم مثه مرغ ساعت 6 عصر می رن خونه و همه جا تیره و تار می شه. یاد همدان میفتم که همیشه غر می زدیم. جالب این که هوای اینجا به مراتب سردتر از ونکوور هست اما با این حال مردم پرانرژی تری داره. مونترال بیشتر از این که برای من یه شهر برای کنفرانس باشه جایی بود که یه دوست قدیمی رو دیدم. مجید رزم آرای عزیز که نزدیک به 10 سال می شه که با هم دوستیم. یادم میاد وقتی که مجید علم و صنعت قبول شد و من همدان صحبت جدی با هم داشتیم که با هم بریم کانادا. برای من تصور سختی بود که چطور راه رو از همدان باز کنم و برای مجید هم حتما به همون اندازه چالش برانگیز بود. اما 5 روز پیش وقتی بعد از یک سال و نیم دیدمش دقیقا یاد همون تعریف ها و قول و قرار ها افتادم. یاد این که چطور به همدیگه قوت و اعتماد به نفس می دادیم و این که چطور تصورها گاهی میتونه حقیقت پیدا کنه. از اون جماعت که من می شناختم فقط مجید بود که با هم قول و قرار این چنینی می گذاشتیم و اونم اولین کسی بود که اینجا دیدم هرچند که در دوران لیسانس هم فرصت چندانی برای دیدنش پیدا نمی کردم. به هر حال جاتون خالی و مجید مثه همیشه برنامه های منظم برای سرگرم شدن داشت. اما یه چیز بسیار جالب در مورد مونترئال رد شدن مردم از خیابوناس. من ونکوور و که دیدم باور کردم که مردم به چراغ های راهنمایی احترام زیادی میگذارن اما اینجا عین ایران شیر تو شیره. ماشین و آدم توی هم میلولن و هر کس هر لحظه حس رد شدن از خیابونش میاد یه بسم ا... می گه (یا یه چیزی شبیه به این) و بعدش هم وسط خیابونه!

آقا این محل کنفرانس هم اعصاب ما رو خورد کرده! به شدت مشکل اینترنت داریم. آخه معنی نداره که. ملت یا باید سیم داشته باشن یا اینکه wireless رو از همسایه ها بدزدن. خلاصه که ما همه در جستجوی اینترنت و دزدی از همسایه ها به شدت داریم تلاش می کنیم. ضمنا نوشتن این مطلب کمک میکنه به این ارائه گوش نکنم (از بس که چرت می گه)! مرسی از شما که می خونید. {خمیازه ی دوستان برای این خانوم که اون بالا داره صحبت می کنه کلی مشوقه!}

توی مونترئال به فاصله خیلی کمی از هم 3تا دانشگاه هستن McGilll, UQAM و Concordia. این کنفرانس توی UQAM هست و من نمیدونم چرا لا اقل اینترنت رو درست نکردن! ولی ساختمون قشنگی داره .... با معماری انگلیسی. البته فکر کنم King Edward هم از اینجا رد شده یه زمانی! بابا آخه ساختمون عصر حجر رو که نمیکنن دانشگاه

با مجید چند تا عکس گرفتیم که قرار شد برای من بفرسته اما ظاهرا یادش رفته و الان هم داره رانندگی می کنه به سمت واشنگتن. آقا مجید هر وقت اینو خوندی اون عکس ها رو بفرست که بذارم روی وب. خوب از او 45 دقیقه که اون زمان خوندید الان 10 دقیقه مونده. من برم ببینم چه می کنم....

خوب باشید،
نیما