چمدان های خالی

بارهام بسته شدن .... چشم هام گاهی با حسرت دنبال عقربه های ساعت میدون تا با زمان همراه بشن.

به دوربینم نگاه می کنم. فکر می کنم شاید ... شاید که نه حتما ... اون چیزهایی که فردا قراره از نگاه دوربین ثبت کنم پس فردا برام بخشی از حسرت زندگی می شه. شاید هم افسوس می شه ... یا شاید ابزاری می شه برا اینکه برگردم و به نوه و نتیجه و نبیره و ندیده بگم .... آره من که یه الف بچه بودم اینجاها رو دیده بودم ....مثلا دنیا دیده بودم! به حماقتی که از الان حس می کنم ممکنه بیست سال دیگه گریبان گیرم بشه خندم می گیره! البته شاید اونم اضافه می شه به مجموعه حماقت هایی که دیگه دارن روزمره می شن!

یه اشتباه می کنی، و فکر نمی کنی اونقدر بزرگ بوده. اما از فردا میبینه دیگه ملا نصرالدین هم برات پدری می کنه! می بینی که حرفت مثه نقل و نبات رو زبون مردمه! می خوای درستش کنی .... اما ....

یه اعتماد می کنی، و فکر می کنی اعتماد رسم زندگیه! یا علی می گی و پاش وا می ایستی. بهت پوزخند می زنن. چون خوب سواری می دی ، به تفکر تو مهنیز می زنن..... تفکر تو رم می کنه و لگد زدن هاش فقط چارچوب ذهن تو رو می ریزه پایین.

یه اعتراف می کنی .... می خوای خودتو سبک کنی..... فکر می کنی سبک شدی ...و از سبک بودن غرق لذت. راه می افتی، اما زود می فهمی قدم هات سنگینه! چیزی رو دوشت نیست اما سنگینی رو حس می کنی . هر لبخند، هر سلام! همه فشاریه که بقیه می ذارن رو دوشت، تو فقط نمی دیدی!

بارهام بسته شدن .... چشم هام گاهی با حسرت دنبال عقربه های ساعت میدون تا شاید با زمان همراه ......نه! همراه نه! برا همراهی دیر شده! پس حسرت چشام برا همینه! من فقط نمی دیدم!

نیما