کبک و کلاغ

مانده بودم که چطور شروع کنم باب سخن را بعد از این غیبت چندماهه .

نوشتن سخت است وقتی مخاطب ریزبین و نویسنده تهی است و من را چند ماه گذشته خلاء تلخی فرا گرفته بود.

اما نوای آشنای یار و عزیز کودکی ام، پدرم را می گویم، جوانه های شهامت چون گذشته بودن را در عمق وجودم آبیاری کرد. هرچند هنوز سرمای زمستان روزگار، نفس هر نوگل تازه روییده ای را در سینه خشک می کند و هنوز آسمان شهرک نیمه متروک دلم نیمه ابریست، اما زمانه نوید گرمای بهار را از دیار دور می دهد و دل همیشه رمیده ی من کوس دیدار خورشید می زند.

غنیمتی است داشتن همدم شفیق و من خوش سعادتم که در عصر دیو و دد، آرزوی دیدار انسانم را بی داشتن چراغ برآورده دیدم. آن هم نه یک بار که دو بار.

با یار جانی صحبت از چالش هایمان بود. این که از دور دست مردمی را می شنوی که آرزوی دیدار فرنگ را فریاد می زنند. تو را و مسیر تو را سرمشق می گیرند و از تو نسخه می خواهند. و تو طبابت می کنی دردی را که خودت دیریست عاجزش شده ای.

اما من ... کلاغی که در مرغزار، در تقلید کبک، کلاغ بودن را هم به خاطره سپرده ام.

می دانی رفیق؟؟ حافظ هم دیگر وساطتی نمی کند!

پیروز باشید،
نیما
----
عکس از اینجا برداشته شده.