این خانه

ایـــن خانه قشنگ است ولی خانه مـن نیست
این خاک چه زیباست ولی خاک وطن نیست

آن دختـــــــــــر چشم آبی گیسوی طلایــــــی
طناز سیـه چشــــــــــم چو معشوقه من نیست

آن کشــور نـــو آن وطــــن دانــش و صنعت
هرگز به دل انگیــــــــــزی ایران کهن نیست

در مشـهد و یـزد و قـم و سمنـان و لـرستــان
لطفی است که درکلگری و نیس و پکن نیست

در دامن بحر خزرو ساحل گیلان موجی است
کـــه در ساحـــل دریــــای عــــدن نــــــیست

در پیـــکــــــر گلهای دلاویـــــز شمیــــــران
عطـری است که در نافه ی آهوی ختن نیست

آواره ام و خستـــــه و ســــرگشته و حیـــران
هـــرجا کـــه روم هیچ کجا خانـــه من نیست

آوارگی وخانـــه بــــه دوشی چـــــه بـلایست
دردی است که همتاش در این دیر کهن نیست

مـــن بـــهر که خـوانـم غــزل سعـدی و حافظ
در شهــر غریـبی کــه در او فـهم سخن نیست

هــرکس که زنــد طعنه بــه ایــرانــی و ایـران
بی شبه که مغزش به سر و روح به تن نیست

پـــاریس قشنــگ است ولـی نیست چــوتهران
لنـدن بــه دلاویـــزی شیــراز کهـــن نـــــیست

هــر چــند کـــه ســـرســـبز بــود دامنــه ی آلپ
چون دامن الـــبرز پــر از چـین وشکن نــیست

ایـن کـوه بــــلـند است ولـی نـــیست دمـــــاوند
این رود چــه زیبـاست ولـی رود تجن نـــیست

ایـن شهــرعظیــم است ولــی شهـرغریب است
ایـن خانــــه قشنـــگ است ولی خانه من نیست

نیما