از پستوی خانه تا پیاده روی دانشگاه

داشتم سعی می کردم که مثل همیشه بین خواب و بیداری راهم رو به سمت محل کارم توی دانشگاه پیدا کنم که یه چیزی جلوی پام توجهم رو جلب کرد. ازش یه عکس گرفتم که می ذازم اینجا ... یه نفر با سنگ های کنار پیاده رو یه همچین چیزی وسط پیاده رو نوشته بود

تمام مسیر تا پشت میزم رو داشتم به این شعر شاملو فکر می کردم:

دهانت را می بویند مبادا گفته باشی دوستت می دارم
....
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

نیما