سنتوری

با نیما که حرف زدم قرار این شد که من این بار یه چه چیزی بنویسم که حال و هوای اینجا یه کم عوض شه و رنگ و بوی شادی بگیره. قرار ما سر جاش بود و میخواستم امروز یه کم خوشمزگی کنم که یهو دیشب بعد از دیدن فیلم سنتوری نظرم برگشت.

فیلم سنتوری از داریوش مهرجویی واقعا ارزش دیدن داره. بهرام رادان و گلشیفته فراهانی از معدود بازیگران موفقی هستن که تو سینمای ما فقط پول چهره عامه پسندشون رو نمیگیرن و پاش بیفته میتونن با بازی قویشون مخاطب رو تکون بدن. هدف من از این مقدمه چینی نقد فیلم نیست چرا که کوچکترین سررشته ای تو این زمینه ندارم. ولی قصه علی سنتوری بسیار فراتر از سناریو یک فیلم دو ساعته است.

علی سنتوری هنرمندیه که مجوز برا آلبوماش نمیتوته بگیره. کنسرتهاش لغو میشه و بگیر بگیر که زیاد میشه بازارش کساد و بی رونق میشه. بی پولی و بیکاری و بعدش هم اعتیاد و از دست دادن همسر و خونه و کاشونه.

هر چقدر به علی سنتوری بیشترو بیشتر فکر میکنم کامم تلختر و تلختر میشه. من تو آینه علی سنتوری نسلی رو میبینم که در آتش سوخت. نسل ما!

نسل ما سوخت در آتشی که من و تو نقشی در برافروختنش نداشتیم. علی سنتوری منم. علی سنتوری تویی. برای علی سنتوری بودن نه لازمه که معتاد باشی و نه اینکه حتی بلد باشی ساز بزنی. کدوم ما تو دلمون یه علی سنتوری نداریم؟ کدوم ما از زندگیمون و جوونیمون کاملا راضی هستیم؟ امثال من و نیما که کندیم و اومدیم هر روز و هر ثانیه دلمون برای دیدن خانوادمون پر مییکشه و هر طلوع و هر غروب باید با غربت و تنهایی دست و پنجه نرم کنیم. اونایی هم که موندن یا دارن ایندر اوندر میزنن که بیان و یا اینکه خودشون رو زدن به بیخیالی. تلخ تر اینکه تعداد ما سنتوریا کم نیست. طبق آمار و ارقام ما جوونترین نسل دنیا رو داریم اما هر چی گشتم نتونستم مرجعی پیدا کنم که نوشته باشه چند درصد ما روحمون چین و چروک خورده زندگی نیست؟

چاره چیست؟ نمیدونم! نسل بعد از ما چی؟ اونم نمیدونم . هیچی نمیدونم...هیچی...

رفیق من سنگ صبور غمهام

به دیدنم بیا که خیلی تنهام

هیچکی نمیفهمه چه حالی دارم

چه دنیای رو به زوالی دارم

مجنونمو دلزده از لیلیا

خیلی دلم گرفته از خیلیا

نمونده از جوونیام نشونی

پیر شدم پیر تو ای جوونی

تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور

توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست

میلاد