به کودکان جنگ

قصد داشتم با نگاهی طنزدر مورد پذیرش بنویسم، در مورد دانشگاه ها، و در مورد دوستانی که بادبان کشتی آرزوها را به امید بادی از شرق بالا کشیده اند و افق دور را درحسرت دیدار ساحل آمال رصد می کنند. قصد داشتم طبق قولی که به دوستان و اساتید داده بودم در مورد امنیت در شبکه بنویسم، در مورد روش های جلوگیری از شکسته شدن مرزهای الکترونیک و ورود بیگانه به حریم شخصی. اما هرچه کردم نشد که فراموش کنم که:

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید !
یک نفر در آب دارد می سپارد جان .
یک نفر دارد که دست و پای دا ئم می زند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید

چطور می توان لاف از امنیت شبکه زد در فضایی که امنیت از خانه ها رخت بربسته، در حالی که کودکی به سادگی یک آه ازنوازش مادرانه محروم می شود و مادری به چشم برهم زدنی جگرگوشه ی خود را در تابوت می بیند.

خاطرات کودکی من و غالب شما توامان بوده است با اضطراب های گاه و بیگاه ناشی از حس تلخ حضور بیگانه بر فراز بام خانه هامان. و من و تو خوب میدانیم که دردناک ترین چهره ها چهره ی مضطرب پدر و مادری بود که در آغوشمان می گرفتند و در دخمه ای جایمان می دادند تا شاید از شر پرنده های قلب آهنین در امان بمانیم ... شاید! من و تو طعم تلخ دلهره را بارها چشیده ایم و میدانم که میدانی آنچه در کودکی در عمق جانمان رفت با گوشت و خونمان یکی شد و همین است که امروز چون چهره ی گریان کودک جنگ زده را می بینیم کهنه زخم قلب هایمان سر باز می کند و خون چکیدن از سر میگیرد ....

از دوستی بسیارعزیز نوشته ای خواندم با عنوان " براي لبنان کلاه هايمان را برداريم ... زنده باد مقاومت ". با نهایت احترام برای نویسنده و بدون هیچ رویکرد سیاسی یا مذهبی باید خاطر نشان کنم که شیطنت گروهی کوته فکر که گلوی هموطنان خود را با تیغ دشمن آشتی می دهند برای من نوعی جای هیچ گونه توجیهی در پذیرش رفتار سفیهانه شان باقی نمی گذارد. گروهکی که دل خوش به موشک هایی با دقتی در حد بادبادک است و بزرگترین ارمغان دفاع بی تمثیلش! پناه گرفتن در لابه لای مردم غیر مسلح، باید هم امیدوار آتش بسی باشد تا از خرد شدنش جلوگیری کند.

بماند که ددمنشی را داعیه داران بشردوستی از حد گذرانده اند و آنان که شکسته شدن ناخن سگی به دست صاحب شیطان صفتش! را در بوق کرده و از این سوی جهان به آن سو مخابره می کنند زبان در کام کشیده اند. هم آنان که استفاده ابزاری از کودکان را در دهکده های جنوب ویتنام دال بر فرهنگ دون آن مردمان می دانند اینک کودکان خویش را به نقاشی روی سفیر مرگ برای کودکی دیگر ترغیب می کنند.

آنچه که قربانی می شود در این میدان خون، سرباز نیست که اینان جان در راه وظیفه و یا آرمان و یا ترس می نهند. قربانی صدایی است که شنیده نمی شود ... به احترام تو ای کودک جنگ، کلاه از سر برمی دارم.

نیما