هِمِدان

همیشه یادم میاد که بعد از ظهر جمعه ها که از ترمینال تهران میخواستم راه بیفتم به زمین و زمان فحش میدادم. اککککهی! بازم همدان- دانشگاه... و و و

راه تهران همدان هم که ماشاا.. تو زیبایی و طراوت تکه. فقط موقعی که برف بیاد قشنگه که اونجور مواقع هم مسدوده!
خلاصه میرسیدم همدان و روز از نو روزی از نو. یه چیزایی تو همدان بود که هیچ جا دیگه پیدا نمیکردی و اون موقع شاید اعصاب خورد کن میزد. بعضیاشو میگم بقیشو خودتون اگه روتون شد ادامه بدین.

همدونیا به شکل عجیب قریبی شیفته پیچیده کردن آدرسها هستن که در برخورد اول تازه وارد قشنگ میقاطه. برای مثال

به میدون دانشگاه میگن لوناپارک و به میدون جهاد میگن دانشگاه. میدان بطور کلی یعنی میدان امام. (اگه بگی میدون واویلا). آرامگاه هم بطور کلی منظور میدون بوعلیه
مردم میان وسط میدون یا حتی میدان پیکنیک
تو رستورانها سس گوجه رو میز نیست اگه سس اضافه میخوای میگن خودمون زدیم!!
تو رستوران هربار میخوای پیتزا پپرونی بگیری هزار بار میگن تنده ها میدونی که؟ بد یه چیزی میزارن جلوت مزه اب نبات میده
وسط بزرگترین میدون شهر مرغ و خروس و اردک و غیره میفروشن. اون یه تیکه رو ترجیح میدی گریپ باشی وقتی رد میشی
پول خورد و تاکسی و دعواهای پنج تومنی
راه طولانی سردر دانشگاه تا کلاسها که بعضا همراه بود با شیرینکاری انواع دام و طیور
سوز و سرما هم که پیشفرض همه ایناست

اما الان دلم برا همشون تنگ شده (توضیح: در اون مورد خاص هنوز ترجیح میدم گریپ باشم.) واقعا روزای قشنگی داشتیم. امیدوارم که همه اونایی که زیباترین و شادترین خاطرات رو با ما رقم زدن سبزترین زندگیها رو داشته باشن.
میلاد